خودشناسي از اهداف کليدي روان‌درماني است و دوستي با خود، پيش شرط دوست داشتن ديگران، اما خودشيفتگي خود محوري و اشتغال مفرط با خود وضعيتي است که لاجرم بي‌نصيبي از صميميت و ارتباط حقيقي را در پي دارد و فرد را به زنداني دروني محکوم مي‌سازد. جرمي هلمز در کتاب خودشيفتگي نمودهاي مختلف خودشيفتگي را از عالم ادبيات تا کار روزمره باليني به تصوير مي‌کشد و مي‌کوشد تا با بررسي خودشيفتگي در گستره‌اي از افسانه‌هاي اويد تا آراء فرويد، کلاين، رزنفلد، کرنبرگ و کوات، روايت جامعي از چيستي و علائم خودشيفتگي به دست دهد، به علاوه، ديدگاه انسجامي و تحولي ويژه هلمز به خودشيفتگي حائز نکات بسياري است که خواننده را به تشخيص مراحل مختلف در سير تحول خودشيفتگي قادر مي‌سازد و الگويي طرح مي کنند. که براي کار باليني با اين پديده، در هريک از مراحل تحولي خاص آن، کارايي دارد. کتاب خودشيفتگي، پس از بررسي افتراقي نمودهاي سالم و بيماري خودشيفتگي با بحثي درباره رويکردهاي مختلف درمان خودشيفتگي و طرح بعضي نکات اساسي در کار با خودشيفتگي به پايان مي رسد.