پياده كه مي‌شوند آتش را در دشت روبه‌رويشان مي‌بينند؛ گله گله مثل ستاره‌هاي سوخته‌اي كه از آسمان روش زمين افتاده باشند. زبانه‌هاي آتش دور لاشه‌ي هواپيما ستوني و مواج و بلند ساخته‌اند. با رسيدن به جمعيت صداي جيغ و فرياد زدن اسم‌ها بلندتر مي‌شود. هرچه جلوتر مي‌روند حلقه‌ي جمعيت فشرده تر مي‌شود و دود سياه، غليظ‌تر. مو و ريش مردها از خاك و خاكستر به سفيدي مي‌زند . چادرهاي خاكي زن‌ها روي علف‌هاي سوخته كشيده مي‌شود. چند نفر مثل ساقه‌اي كه از وسط بشكند مي‌افتند روي زمين....