در دو قرن گذشته، از انقلاب‌‏هاي آمريکا و فرانسه تا فروپاشي کمونيسم شوروي، زندگي سياسي در غرب حول مسائل مبرم اخلاقي چرخيده است. ما درباره جنگ و انقلاب، طبقه و عدالت اجتماعي، نژاد و هويت ملي بحث کرده‏‌ايم. امروز به جايي رسيده‌‏ايم که دوباره به جنگ‌‏هاي قرن شانزدهم مشغول شده‌‏ايم: جنگ بر سر وحي و عقل، خلوصِ جزمي و تساهل، الهام و اذن، وظيفه الهي و عفت عمومي. ما گيج و سردرگميم و فهم‌‏ناپذير مي‏‌يابيم آن انديشه‌‏هاي الهياتي را که هنوز ذهن انسان‌‏ها را شعله‌‏ور مي‌‏کنند و شورهاي موعودگرايانه‌اي را به غليان مي‌‏اندازند که جوامع را پشت سر خود نابود مي‌‏کنند. فرض ما اين بود که از اين پس چنان چيزي ناممکن است، که انسان‌‏ها آموخته‌‏اند مسائل ديني را از مسائل سياسي جدا کنند، که تعصبْ مُرده است. ما اشتباه مي‌‏کرديم. خداي مُرده‌‏زاد تنش بين الهيات سياسي و فلسفه سياسي مدرن را با عرضه دوباره بحثي در باب دين و سياست مي‌‏کاود که در طول چهارصد سال گذشته در غرب مطرح بوده است، بحثي که در انگلستانِ قرن هفدهم آغاز شد و در آلمانِ قرن بيستم پايان يافت. اين کتاب شامل شرحي است از تاريخِ تحليلي اما به‌‏شدت نامنسجمِ انديشه‌‏ها که با متفکران بزرگي آغاز مي‌‏شود که آزرده از شورهاي موعودگرايانه آن زمان‌ -‌شورهايي که زندگي سياسيِ اروپا را تباه کرده بودند‌- بديل فکريِ مدرن را در برابر الهيات سياسي در سر پروردند.