«هيچکاک» يکي از پيشگامان برجسته تجربه با تکنيک‌هاي مختلف صداست؛ او در «حق‌السکوت» صداي اکسپرسيونيستي، در فيلم «جنايت» تک‌گويي دروني، در «مأمور مخفي» صداي نامحسوس، و در «پرندگان» صداهاي ساخته‌شده با کامپيوتر را تجربه کرده است. از همه اين‌ها جالب‌تر، کاربرد صدا به شکل نرم و نامحسوس و تنيده در بافت فيلم است که هرچند يکي از مشخصه‌هاي شنيداري سبک هيچکاک به شمار مي‌رود، اما خيلي مورد توجه واقع نشده است. «جيغ خاموش» بر اين پيش‌فرض استوار است که سبک شنيداري هيچکاک با سليقه و علايق بصري و مضموني او ارتباط تنگاتنگ و غيرقابل تفکيکي دارد. در اين اثر، به دستاوردهاي تکنيکي نه به‌ عنوان اجراي درخشان قطعه‌اي مجزا و منفک، بلکه به‌مثابه عنصري تنيده در معناي کلي فيلم، پرداخته‌ مي‌شود.