در موسيقي، وقتي که آفرينندگي پيشه مي‌کني و به‌ويژه وقتي که اين آفرينندگي، جنبه‌ي آني، در لحظه و روي صحنه پيدا مي‌کند، دير يا زود خود را با مسائلي مواجه خواهي يافت که بيشتر و بيشتر به خود تو مربوطند تا به موسيقي؛ … مسائلي که در اساس، بيشتر روانشناسانه‌اند تا موسيقايي: ترس‌ها و ترديد‌ها، اضطراب و بي‌صبري، حس رقابت و برتري‌جويي، اعتماد تو به خودت و همچنين ديگران به تو … … و اين آوار احساسات خواسته و ناخواسته و دانسته و ندانسته، همان کوه شخصي توست؛ کوهي که بايسته است تا از پيچ و خم راه و بيراهه‌اش و از دره و صخره و آفتاب و سايه‌اش بگذري، از چشمه‌هايش سيرآب شوي، به آواز آبشارهايش گوش فرادهي و بداني که يک روز بر فراز قله‌اش به دوردست‌ها که مي‌نگري، خودت را خواهي يافت!