موضوع اصلي و صريح تعقيب و آزار و هنر نوشتن نسبت و رابطهي ميان فلسفه و سياست است. لئو اشتراوس در اين اثر از طريق ارائهي شرحهايي دقيق بر ابنميمون، يهودا هلوي، و اسپينوزا اين مساله و پرسش را ميکاود. او در اين اثر نشان ميدهد که فلاسفه حقايق و بصيرتهاي فلسفي يا مناقشهانگيز را از جامعهي سياسي پنهان ميکنند. آنها حقايق و باورهاي حقيقي خود را از عوام پنهان ميکنند. آنها چنين ميکنند زيرا معتقدند جامعهي سياسي يا «شهر» ظرفيت درک يا پذيرش اين حقايق را ندارد؛ اينکه عنصر اصلي جامعهي سياسي «دروغ» است. از همين رو، بيان صريح حقايق فلسفي در جامعه سياسي هم به تعقيب و آزار فلاسفه و هم به تباهي و فساد جامعهي سياسي منجر ميشود. اما، آنها فقط به پنهان کردن بسنده نميکنند؛ بلکه آنها از طريق آنچه اشتراوس «هنر نوشتن» مينامد، به نحوي مينويسند که در عين پنهان ساختن حقايق فلسفي از عوام، آن حقايق را در دسترس اقليت اندکي قرار ميدهند که «ميتوانند بفهمند». آنها از اين طريق هم از فلسفه و هم از جامعهي سياسي محافظت ميکنند. اشتراوس اين کارکرد دوگانه را فلسفهي سياسي در معناي عام کلمه مينامد. با توجه به جداييناپذيري فلسفهي سياسي از نوعي «هنر نوشتن»، اشتراوس استدلال ميکند که فهم آثار فلاسفهي سياسي مستلزم نوعي «هنر خوانش» يا «هنر خوانش بين خطوط» است. فقط خوانندهاي که از چنين هنري برخوردار باشد، ميتواند به اعماق آثار فلسفهي سياسي نفوذ کند و حقايق يا تجربهي فلسفي موجود در آنها را بيابد. از آنجا که موضوع يا مسالهي نسبت ميان فلسفه و سياست موضوع ضمني همهي آثار اشتراوس است، و با توجه به اينکه تعقيب و آزار و هنر نوشتن مستقيما و صراحتا به اين موضوع ميپردازد، بيترديد کسي که تعقيب و آزار و هنر نوشتن را بخواند و بفهمد، عملا فلسفهي سياسي لئو اشتراوس را فهميده است. تعقيب و آزار و هنر نوشتن شاهکليد ورود به آثار و تفکر لئو اشتراوس است.