بيشترِ ما موسيقي را دوست داريم ولي نمي‌دانيم کجاي فکرِ ما خانه کرده‌ است، چه نسبتي دارد ــ يا بايد داشته باشد ــ با جهان‌بينيِ شخصي و خردورزي‌مان. ارتباطمان با موسيقي کمابيش حسي و حالي است تا انديشمندانه و فکورانه. از اين‌رو به ‌نظر مي‌رسد مطالعه گفتگوهاي طولانيِ ادوارد سعيد و دنيل بَرِنبُيم حتي اگر به‌تنهايي فقدانِ انديشه‌ورزيِ موسيقاييِ ما را جبران نکُند، با اقتدار جاي خاليِ آن را نشان مي‌دهد و طريقي را که مي‌توانيم بپيماييم به‌سرعت پيشِ پا مي‌گذارد. تشابه‌ها و تناقض‌ها دعوتي سخاوتمندانه است از دو بلدِ راهِ کم‌مانند براي آموختنِ نسبتِ انديشه و موسيقي در چشم‌اندازي بسياروسيع و بسيار دلپذير.