آن‌چه به گستردگي درباره‌ي موضوع پرسش‌گري گفته شده، بر اين متمرکز بوده است که معلمان چگونه مي پرسند و دانش‌آموزان چگونه به آن‌ها پاسخ مي‌دهند. چيزي که اغلب در اين ميان ناديده گرفته مي‌شود، پرسش‌گري دانش‌آموزان است؛ اين که پرسش‌گري في‌نفسه هدف تربيتي ارزشمندي است. ايده‌اي که در اين کتاب تبيين شده است ناظر به يک نظريه‌ي تربيتي است که در آن پرسش‌گري، قابليت و ظرفيت فاخري است که دانش‌آموزان در فرايند تربيت کسب مي‌کنند. از منظر اين نظريه، تربيت به معناي پرکردن حافظه‌ي کودکان با مجموعه‌اي از معلومات و اطلاعات نيست، بلکه بارآوردن افرادي با ذهن پرسش‌گر و جستوجوگر است. پرسيدن ويژگي مهم کودکان است. نبايد اجازه داد اين ويژگي در سايه‌ي رويکرد سنتي حاکم بر مدارس، شفافيت و درخشندگي خود را از دست بدهد، بلکه بايد کوشيد پرسش‌گري کودکي به پرسش‌گري بزرگسالي تحول يابد. اگر کودکان فرصت آموختن پرسش‌گري را در کودکي از دست بدهند، در بزرگسالي افرادي رام و خالي از پرسش خواهند بود.