تاريخ و آگاهي طبقاتي مجموعه مقالاتي است که خرج لوکاچ در سال‌هاي 1923 - 1919 نوشته بود، در بحبوحه‌ي جو انقلابي پس از انقلاب اکتبر که هنوز چشم اندازي واضح از انقلاب جهاني در ديدرس بود و شرايط مهياي نابودي کامل نظام سرمايه داري به نظر مي آمد. لوکاچ در اين مقالات اساسا ميکوشد پايه‌اي فلسفي (به بيان دقيق تر، هگلي) براي بلشويسم فراهم کند و بدين ترتيب نه فقط بر بنيان‌هاي هگلي مارکس تأکيد کند و پاسخي داده باشد به گرايش‌هاي نوکانتي، پوزيتيويستي و غير ديالکتيکي‌اي که دست کم از زمان بين‌الملل دوم در ميان مارکسيست‌ها نشوونما يافته بودند، بلکه پايه اي نظري براي بحث‌هاي ميان بلشويک ها و ديگراني از جمله رزا لوکزامبورگ فراهم کند که با تلقي لنيني از حزب و پراتيک سياسي هم نوا نبودند و بر «خودانگيختگي» تأکيد مي‌کردند. لوکاچ در بسط نظرات خود مي‌کوشد نقش کليت در هستي‌شناسي مارکسيستي و اهميت مفاهيمي نظير ديالکتيک، بيگانگي و شيء وارگي را در نظريه و پراتيک مارکسيستي نشان دهد. تاريخ و آگاهي طبقاتي بازتاب مسائل نظري و عملي و نيز اميدها و چشم اندازهاي آن سال‌هاي پرتب و تاب است. اين کتاب بر شکل‌گيري مارکسيسم غربي و احياي سويه‌هاي هگلي مارکسيسم تأثير چشم‌گيري داشته است و هنوز اثري بسيار مهم در شناخت مارکسيسم به شمار مي‌آيد و تأثيرات ماندگارش انکارناپذير است.