ديرزمانى است كه داستانِ ايران غربيان را مسحور خود ساخته است. مورخان و باستان‌شناسان قرن نوزدهم دل‌مشغول ايرانِ كهن بودند و ايرانِ قرون ميانه نيز به‌عنوان تلاقى‌گاه تمدن‌هاى بزرگ جهان انبوهى از دانشوران را مجذوب كرده بود. اين شيفتگى همچنان برجاست و حجم عظيمى از متون را پرورانده است و همچنان مى‌پروراند. در اين ميان، تاريخ ايران آكسفورد، از لحاظ گستره تاريخى، مجموعه ‌مقالاتى است جامع درباره سرگذشت تمدن ايرانى. نويسندگان، كه همگى در حوزه‌هاى مطالعاتى مربوطه پيشرو هستند، بر پيوستگى‌هاى كلانِ موجود در اين تاريخ تأكيد مى‌كنند و در عين حال به توصيف الگوهاى مهم تحول در دوره‌هاى مختلف مى‌پردازند. هر يک از فصول كتاب متمركز است بر يک عصر و مختصات سياسى و اجتماعى و فرهنگى و اقتصادى آن. بخش‌هاى مربوط به ايران باستان از شواهد انسان‌شناختىِ دوران پيشاتاريخ آغازيده و نخستين تمدن‌هاى شكل‌گرفته در اين سرزمين را وصف مى‌كنند و در ادامه به برآمدن امپراتورى‌ها مى‌رسند. بخش سده‌هاى ميانه به تاخت و تاز عرب مى‌پردازد و سپس به نفوذ تركانِ آسياى ميانه. موضوع بخش سوم ايرانِ جديد است و با پايه‌گذارى حكومت صفوى آغاز شده و با تحليل تعارضات مربوط به مدرن‌سازى ايران در عهد قاجار و دوران پهلوى، و سرانجام، انقلاب 57، پى گرفته مى‌شود.