اولين شناختي که از هويت شخصيت در متن به دست مي‌آيد به واسطه‌ي نام اوست، اما در اجراي صحنه‌اي يک نمايشنامه‌، اولين شناخت ما معمولا به واسطه‌ي نمود بدني بازيگر در اولين ورودش به صحنه شکل مي‌گيرد. اين بدان معناست که در همان نگاه اول بدن بازيگر ما را قادر مي‌سازد به هويتي موقت براي يک شخصيت دست يابيم. اين هويت موقت به انتظارات ما در مورد رفتار آينده‌ي شخصيت جهت مي‌دهد. از طرف ديگر، ما آن‌چه بازيگر در صورت و حرکات و حالاتش نشان مي‌دهد، کلماتي که بيان مي‌کند و حتي تن صدايش در بيان کلمات را به اين هويت موقتي ربط مي‌دهد. اين کار به ما امکان مي‌دهد هويت موقتي را تصديق، اصلاح و يا حتي رد کنيم.