عجيب است که بعضي از سال‌هاي زندگي‌ام را به سختي به ياد مي‌آورم. سال‌هايي که انگار بدون هيچ تاثيري روي من گذشته‌اند. رويدادهاي مهم زندگي‌ام را که ردپاي عميقي به جا گذاشته‌اند و نقطه‌ي عطف بودند هم بيش‌تر اوقات به خاطر نمي‌آورم. اين کتاب جديدترين اثر نويسنده‌ي مشهور سوئيسي، پتر اشتام، است و شايد از قضا، متفاوت‌ترينِ اثرش. او با لحني شيوا و واژگاني روشن و شفاف به توصيف شخصيت‌هايش مي‌پردازد، جمله‌هاي چندان بلندي نمي‌نويسد، چشم‌اندازها متنوع نيستند؛ با اين حساب، خواندنِ بي‌تفاوتي دلنشين دنيا کار آساني نيست. اشتام در اين رمان، پيوسته شخصيت‌هايش را در حصارِ نوستالژي و سردرگمي ميان فضا-زمان، محدود مي‌کند. در بي‌تفاوتي دلنشين دنيا خبري از پيرنگِ پيچيده و شهودِ تکان‌دهنده نيست؛ در عوض نويسنده و شخصيت‌ها روي زمينِ لرزان و سستِ روابط انساني ايستاده‌اند و کلافِ گذشته و اکنون را دست به دست مي‌کنند.