اين "داستاني زيستن و داستاني مردن" از مشخصه هاي سلوک غزاله نيز بود. اين در حقيقت سلوک رؤيابينانِ تنهاست که مرگشان نيز يادآور دل‌مشغولي‌هاي هميشگي زندگي آن‌هاست... غزاله در داستان‌نويسي‌اش در حد مرگ و توان خود، به خلاقيتي وفادار و سرسپرده بود که انضباط را مي‌طلبيد. در مقابل، در حيات داستاني و معمولي‌اش بي‌انضباطي محسوسي بود... در اين درگيري و دوگانگي، دومي سرانجام تکليف اولي را هم روشن کرد. انسجام درون، انضباط خلاق را بر هم زد يا متوقف کرد. خلاقيت منضبط قرباني تناقض شد.