«بهرام اردبيلي، در اين سرزمين کم زيست، کم شعر گفت، کم بود. کتاب چاپ نکرد، اما کتابي ساخت از زندگي خودش براي ما. از شاعران پيشتاز دهه ي چهل بود. همان که به نام شاعران «شعر ديگر» معروف اند. کمتر کسي در گفت وگو، چون او نجيب بود... چهارده ساله از زادگاه به تهران گريخت. نوجوان بود که به پايتخت آمد. جوان بود که داشت به هند مي رفت، پير شده بود که آمده بود تا بميرد.. اما از همه ي ما جوانتر بود. تازه بود، تازه مي گفت... بهرام اردبيلي چرا پيش از ترک بدن، خود را به ما نشان داد؟ چرا مي خواست حرف هاي نگفته بازگو کند؟ آن هيکل گمشده ي بي چهره، نيم رخي اينجا و در اين گفت وگو به ما مي دهد تا ما با همين پرتره، به گشت وجوي او برخيزيم...»