در فاصله‌اي بسيار دور، صداي هتل دلفين سابق را مانند قطاري شبانه مي‌شنوم. صداي غژغژ لولاهاي روغن‌نخورده‌ي آسانسور كه بالا مي‌رود، بالاتر و مي‌ايستد. كسي در راهروها راه مي‌رود، كسي دري را باز مي‌كند، كسي دري را مي‌بندد. بله! هتل دلفين سابق بود. مي‌توانستم با اطمينان اين را بگويم. زيرا كه من بخشي از آن بودم و كسي برايم گريه مي‌كرد. برايم گريه مي‌كرد چون خودم نمي‌توانستم گريه كنم.