براعت استهلال، صنعتي‌ست ادبي، و آن آغاز كردن سخني‌ست به طرزي كه كاملا مناسب با مقصود باشد و خوش افتد. يا براعت استهلال، آن است كه مصنف يا شاعر، در ابتدا خطبه كتاب يا مطلع قصيده، الفاظي چند ايراد كند كه خواننده به محض خواندن آن، از مقصد و مراد نويسنده و گوينده آگاه شود. براعت استهلال - كه ما، در اين كتاب، به اختصار، آن را «استهلال» مي‌گوييم و يا به فارسي متداول، «خوش ‌آغازي» مي‌ناميم - در گذشته ادب فارسي، غالبا در باب شعر و نظم به كار رفته است؛ چنان‌كه اگر شاعري، قصيده، قطعه يا غزلي مي‌سرود و در محضر جمعي مي‌خواند (يا واگذار مي‌كرد كه خوش صدايي آن را بخواند) و مخاطبان، در همان ابتدا شعر، به وجد مي‌آمدند و به تاييد و تحسين مي‌پرداختند، و به زبان امروزي «با مفهوم شعر، ارتباط برقرار مي‌كردند»، نشانه براعت استهلال بود و قبول افتادن حركت آغازين اثر.