اين کتاب به بررسي موضوع "اخلاق" و "تصوير خدا" در انديشه مولانا اختصاص دارد. بر اين اساس، نخست مبحثي تحت عنوان انسان و ساحات وجودي او مطرح گرديده و نگارنده کوشيده تا با روشن کردن معاني جسم و جان، نشان دهد "جسم" نيز هم‌چون "جان" دو مراتب است. سپس ويژگي‌هاي ابدال حق از سوي مولانا برشمرده شده و دو مفهوم "فقر" و "فنا" بررسي شده است. در ادامه، مسئله رنج و علت وجودي آن مطرح گرديده و نگارنده نگاه مولانا را در خصوص آنچه "شر" خوانده مي‌شود، بيان کند. بخش بعدي کتاب به مقوله? عشق ماهيت، خاستگاه، و متعلق آن اختصاص يافته و در آن سعي شده با تميز ميان صورت‌هاي مشابه عشق، دلبستگي، و ميل، تصويري واقع از آنچه مولانا "عشق" مي‌خواند، نشان داده شود. افزون بر اين، نگارنده پس از اين ادعا که مولانا در داوري‌هاي اخلاقي خود به تفکيک ميان فعل و ارزش قايل است، چگونگي يک داوري موجه اخلاقي را از منظر وي بررسي کرده، آن‌گاه با ورود به بحث پلوراليسم اخلاقي، نسبي بودن ارزش در تعلقش به "منش" تحليل و بررسي مي‌کند. در پايان، اين نکته مطرح گرديده که «شناخت خدا نه به واسطه عقل، که تنها با عشق ممکن مي‌شود. آدمي در عشق به وصل مي‌رسد و با وصل به شناخت».