بر اساس نگرش سنتي و مكانيكي، مغز اندامي مركزي و مركزيت بخش بود، ماشيني كه همه‌ي اندام‌هاي ديگر را كنترل مي‌كند. اين نگرش مركزيت‌بخش به مغز براي مدت‌ها نشان‌دهنده ايدئال حكمراني بود رهبري يگانه كه همه اعضا را هدايت و كنترل مي‌كند. با اين همه علوم اعصاب جديد اين نگرش به مغز را در هم كوبيده‌اند و مغز را نه ماشيني خود آيين بلكه شبكه‌اي از به هم پيوستگي‌هاي نوروني مي‌انگارند كه هيچ مركزيتي ندارد. اين تغيير نگرش به مغز با تغييري بنيادين در شيوه‌هاي سازماندهي اجتماعي و سياسي همراه بوده است. پلاستيسيه مغز پيامدهاي سياسي و اجتماعي‌اي دارد كه از قضا همخوان با روح سرمايه‌داري است و عالمان اعصاب به كل از آن غافلند.