«ضرب‌ها اول آرام بود. بعد صداي جيغ‌ها بلند شد. جيغ‌هاي تيز. توي دست هر کدام از اهالي يک شاخ بود. شاخ جانوري که قباد نمي‌شناخت. تويش مي‌دميدند و صدايي مي‌داد شبيه جيغ زني که شيون مي‌کند. با بلند‌شدن صداي جيغ‌ها، ضرب‌ها هم تندتر شد و حالا جمعيت همگي پا مي‌کوفتند. زوج‌ها آرام و با سرعتي ثابت و هماهنگ سمت محيط درخشان دايره حرکت مي‌کردند و مردم با فاصله دنبالشان. بعضي‌ها شاخه‌هاي بادام با چغاله‌هاي تازه دستشان بود و برخي کتل‌هاي پارچه‌اي بلند کرده بودند. همه چيز درخششي فسفري داشت. مردم هم‌صدا توي شاخ‌ها جيغ مي‌کشيدند و صدا در کوهستان پژواک مي‌شد. سالار با سرعتي که از زني چون او انتظار نمي‌رفت رسيده بود به مرکز دايره و وسط تشتْ ميله‌اي نصب مي‌کرد که پيکاني مثل يک عقربه رويش سوار بود. تنها کساني که نقاب نداشتند، نامزدها بودند‌.»