در هفته‌هاي پيش آپارتمان‌اش را خالي و آن چه را مي‌خواست نگاه دارد انبار كرده بود. هنگام بسته‌بندي كتاب‌ها چشم‌اش به اثري از سارتر افتاد: «اگزيستانسياليسم انسان‌گرايي است.» اين كتاب كم برگ را گشود و جمله‌اي را خواند كه سال‌ها پيش زير آن خط كشيده بود: «انسان چيزي است كه خود از خود مي‌سازد.» به اين جمله مي‌انديشيد و هم زمان به حرف‌هاي شالبرشت درباره آلفاروموي داراي دو كاربرات‌اش گوش مي‌داد كه مكانيكي «شهر - دهات دانشگاهي» (مايل بود مقصودش را اين‌گونه بيان كند) تعمير آن را خيلي طول داد: «فكرشو بكن، يه هفته طول كشيد تا ماشينمو تحويل دادن! عجب، ما كجا زندگي مي‌كنيم؟»