كتاب حاضر پژوهشي درباره ‌تفكر هيدگر و دلالت‌هاي آموزشي و تربيتي آن در عرصه‌هاي انضماما و تا حدودي ناظر به تحقق و اجراست.در اين اثر سير تفكر هيدگر ‏‏نگاه انتقادي او به تعليم و تربيت رايج و سلطه نگاه برامده از تكنيك به خوبي طرح و واكاوي شده است . استفان هاج ضمن بيان مختصات تفكر هيدگر بر وفق طرز تلقي رايج از انديشه ي متقدم و متاخر وي كوشش مي‌كند مهم‌ترين تضمنات اموزشي و تربيتي آن را پيش چشم آورد.نويسنده به وضوح نشان داده است كه چگونه تمثل تاريخ هستي در انديشه خودبنياد و ظهور گشتل صورت‌ها از تعليم و تربيت را رقم زده كه در ان انسان‌ها را به منزله برابر ايستاها از نوع منبع تلقي مي‌كنند كه بايد همچون منابع انرژي به سود مصالحي ناصواب استخراج گردند. نقد هايدگر به اين طرز تلقي كتاب را متوجه بازجست هاي تربتي او بر وقف نگاه پديدارشناسي وجودي مي‌كند و بر اين مبنا، خصايص اين رويكرد هستي شناختي و رهايي‌بخش و برنامه درسي برآمده از آن را بيان مي‌گردد.