موپاسان حدود چهار رمان و بيش از سيصد داستان كوتاه نوشته است و انصافا استاد بي‌چون و چراي داستان‌هاي كوتاه است. اشتهار موپاسان و غناي سبك او چندان نياز به تعريف و تمجيد ندارد. گوناگوني منابع الهام اين نويسنده همراه با شيوه بيان كه با طنزهايي غالبا به رواني لابلاي جمله‌هايش پديدار مي‌شوند و نيز، هماهنگي كلام با تصاوير واقعيت‌هاي زندگي، با ظرافت و هوشمندي، ذهن خواننده را به چالش مي‌كشد. او، در كالبدشكافي احساس و غوغاي دروني و پيچيدگي‌هاي روان، استاد به تمام معني است. روايت‌هايش از ترس تنهايي، خيانت‌ها، دروغ، كمرويي، درشتي، خباثت، فداكاري و هزاران پيچ و خم‌هاي روحي، بيش از هر چيز شواهدي گويا بر مدرنيته آثار او هستند كه آميخته با روان‌شناسي و غالبا سرشار از طنزهايي گاه گزنده است. نثرش زيبا و موجز است و هرگز خالي، و سخيف و بي‌محتوا نيست.
