ايراني‌تر به فوريت و ضرورت نوشته شد. مي‌خواستم در برگيرنده‌ي زندگي باشد نه بيماري و چيزهايي از اين‌دست، اما از آن جا که مدت مديدي درگير عارضه‌هاي همسرم، ژان کلود کري‌ير، بوده‌ام و از محتويات اين اوراق جز خاطره‌اي برايم نمانده، به خود گفتم بايد نوشت بايد زود نوشت، بايد از «نشاط نو» گفت بايد «رگ جان را از نشاط» انباشت. سال پيش ملک گرسنه را به همين منظور نوشتم به فارسي و فرانسه و دلهره‌ي آزمايشگاه و تأخير آمبولانس و خستگي پرستاران را با ‌هايي از مقالات شمس تبريزي مغلوب کردم «ما آن‌ايم که زندان را بر خود بوستان گردانيم.»