اگر ما صد مرتبه باهوش‌تر و چيز فهم‌تر از اين بوديم، دنيايي كه به نظر ما مي‌رسد چندان مشابهتي با دنياي كنوني نداشت و اگر هزار مرتبه از اين چيز فهم‌تر بوديم تفاوت دنيايي كه به نظرمان مي‌رسيد به اين دنيا زيادتر مي‌شد زيرا دنيا جز خود ما و جز آنچه در خود مي‌بينيم و از خود مي‌فهميم چيز ديگري است. زندگي ما لحظه‌اي است كه به پايان مي‌رسد و دنياي لايتناهي جز يك لحظه بي‌پايان چيز ديگر نيست. ولي حقيقت اين است كه زندگي ما هرگز به پايان نمي‌رسد و همواره در دنياي بي‌پايان خواهيم بود منتهي نخواهيم دانست كه اين موجود باقي خود ما هستيم. احتمال مي‌رود كه تمام تصورات ما درباره دنياي بعد از مرگ و تمام پيش‌بيني‌هاي ما براي آن به هيچ وجه با حقيقت تطبيق ننمايد و پس از مرگ همه چيز به زندگي و سير عادي خود ادامه دهد و جاويدان باشد ولي ما از آن مطلع نخواهيم شد. بعد از مرگ دنيا در وجود ما زنده است و ما هم در درون دنيا زنده هستيم ولي چون شخصيت يعني فكر و شعور دنيوي را از دست داده‌ايم چيزي نخواهيم فهميد.