و سین کشیده سکوت که رگ‌های قیرین زمین زیر پایت را سرخ کند از خفه‌گی ناگاه بمب باشد در خیالت آن تپش اول که التفات کنی ایستاده‌ای روی قلب. ما بر قلب تهران ایستاده بودیم.