کتاب حاضر به تاکيد خود کاپو شچينسکي، که او را بزرگ‌ترين روزنامه‌نگار قرن بيستم ناميده‌اند، «کتاب تاريخ نيست» بلکه عمدتا گزارش سفرهايش به قلمرو وسيع امپراتوري شوروي است. همچنين بخش‌هايي از کتاب، به سياق گزارش‌هاي خبري، شرح ديدارها و مکالمات کاپو شچينسکي با افرادي است که او را مصاحب دلنشيني يافته‌اند و اين ملاقات‌ها را فرصتي مغتنم براي برآوردن فرياد تظلم. غرض اصلي نويسنده نيز رساندن صداي آزادي‌خواهي اين ستمديدگان به گوش جهانيان، به‌خصوص مخاطبان غربي ناآشنا با مصائب مردمان اين سوي دنيا، و پرداختن به جنبه‌ي انساني داستان بوده است نه راستي‌آزمايي روايت‌ها. بنابراين در برخي موارد صرفا به نقل گفته‌هاي ديگران اکتفا نموده است و شايد کم‌تر از آنچه خواننده‌ي نکته‌بين انتظار دارد در صحت و سقم سخنان ديگران غور و تامل کرده باشد. اما خود نويسنده اذعان دارد که سفرها و برخوردهاي کوتاه هرگز به شناخت عميق و کامل نمي‌انجامد و هرگز مدعي تاريخ‌نگاري نبوده است، هرچند مي‌دانيم که حتي مورخان سخت پايبند به اصول پژوهش تاريخي نيز نمي‌توانند ادعا کنند که روايتشان عين حقيقت و همه‌ي حقيقت است و چيزي جز حقيقت نيست.