دو «فرد»، فيلسوفي برجسته و نويسنده‌اي بنام: ژوليا کريستوا و فيليپ سولرس، در فرم و قالبي که چه بسا به يک اتوبيوگرافي مشترک شباهت مي‌يابد، گفتگوهايي را ترتيب مي‌‌دهند تا از ماهيت «ازدواج» پرده بردارند؛ ارتباطي که نه به عشق رمانتيک و فانتزي يکي شدن نزديک است و نه با فردگرايي معاصر ربط و نسبتي دارد، بلکه «تلاشي» است براي محقق ساختن آن چه کريستوا پيش‌تر آن را «فرديت اشتراکي» ناميده بود. ازدواج به مثابه‌ي هنر؛ هنر سرپيچي از خود و يافتن افق‌هاي تازه‌اي که تنها به واسطه‌ي حضور يک «ديگري آشتي ناپذير» ممکن مي‌شود. کتاب حاضر از مخاطرهاي سخن مي‌گويد که مي‌تواند مرزهاي سوژه را فراخ کند و مقدمه‌اي باشد براي تبديل‌شدني «فرد» به نظامي گشوده.