دورکيم در اين اثر مهم‏ترين و الزامي‌ترين وظيفه اخلاقي عصر معاصر را عدم تعرض به فرد مي‏داند و حفظ احترام به فرد و حتي عدم تعرض به اموال فرد که کاملاً در تضاد با اخلاق دوران قديم است که فرديت اهميتي ندارد و در عوض مهم‏ترين و الزامي‌ترين وظيفه اخلاقي حفظ حرمت خانواده است و نظم‌ مذهبي و نظم سياسي و کوچکترين تهديدي براي ساختار سياسي و کوتاهي نسبت به خدايان و نقض وظايف خانوادگي مجازاتي سخت به همراه دارد. مسئله‌اي که دورکيم با آن روبه‏روست دلايل اين تحول و اهميتي است که فرد پيدا مي‏کند که حتي حفظ مال و اموال فرد هم در قانون با ضمانت اجرايي کيفري مهر تأييد مي‌خورد. از اينجاست که دورکيم منشأ حق مالکيت را مورد کندوکاو قرار مي‏دهد و به روابط اخلاق قرارداد مي‏رسد و به اوج اين روابط که قراداد توافقي است و بر رضايت فرد استوار است و بر فقدان هيچ فشار و اجباري. سپس از آن فراتر رفته و به قرارداد منصفانه مي‏رسد که مبادله‏اي است از موضع برابر.