به‌عنوان رشته‌اي دانشگاهي، مطالعات ادبي عموما مروج برخوردي سرد و انتقادي با آثار نوشتاري است. حاصل اين شيو برخورد نيز ارائه نقدها، تفاسير و تحليل‌هاي روشمندي بوده كه پژوهشگران ادبي در اختيار خوانندگانِ به‌اصطلاح جدي قرار داده‌اند و مي‌دهند. در اين بين، آنچه تا حد زيادي مغفول مانده، تمركز بر همه آن چيزهايي است كه در گام نخست آثار ادبي را، از گذشته تا اكنون، براي مخاطبان جذاب ساخته و از ديرباز شوق خواندن را در آنان برانگيخته است. در چنين وضعيتي، آدمي همان است كه مي‌خواند فراخواني است براي مواجه گرم و زنده با ادبيات، مواجهه‌اي سرتاسري و پرشور كه مقصود آن نه برآوردن اين يا آن هدف جزئي، بلكه افزودن براي كيفيت و غناي زندگي در تماميت آن است. براي نيل به اين منظور، خواننده بايد بيش يا پيش از اتخاذ موضعي بافاصله در برابر متون ادبي، اعم از داستاني و ناداستاني، با متون مورد اشاره عميقاً درگير شود تا به مرز يگانگي با آنها برسد. و آدمي همان است كه مي‌خواند، به‌عنوان كتابي راهنما، مملو از مثال‌ها و راهبردهايي است كه در عمل اين نوع خواندنِ درگيرانه و ماهرانه را آموزش مي‌دهد و به پرورش و تيز كردن قواي شناختي، ادراكي و عاطفي به‌عنوان كليتي واحد اهتمام مي‌ورزد.