همه‌ي داعيه‌داران ليبراليسم و نئوليبراليسم و مدافعان سرسخت سرمايه‌داري و بازار آزاد، همان‌ها که بازار آزاد و قواعدش را هم‌چون وحي منزل مي‌دانند، هماره براي مدعاهايشان پيرامون لاتغير بودن اصول بازار آزاد، پاي «آدام اسميت» را پيش مي‌کشند. نام اين فيسلوف و اقتصاددان در تمام دو سده‌ي اخير به عنوان بزرگ‌ترين نظريه‌پرداز ليبراليسم از سوي صاحبان و سردمداران جهان شنيده شده و او را برابر مارکس و مارکسيسم قرار داده‌اند. هروقت خواسته‌اند حقوق سرمايه‌داران و صاحب‌منصبان را صيانت کنند و بگويند که تنها راه نجات جامعه و اقتصاد، حفظ حقوق اين جماعت است، آراي اسميت را ذکر کرده‌اند و تفسيرهاي خودشان از او و «ثروت ملل»اش را ارائه داده‌اند. کتاب «آدام اسميت در پکن: تبارهاي قرن بيست و يکم» با پيش کشيدن خوانشي کاملا متفاوت از اسميت و نظرياتش، پرسش‌هايي را برابر همه‌ي نئوليبرال‌ها و حاميان اقتصاد نئوکلاسيک و ... گذاشته که قابل تأمل است. «جوواني اريگي» نظريه‌پرداز بلندآوازه‌ي ايتاليايي در اين کتاب کل برداشت نئوليبرال‌ها از عبارت «دست پنهان بازار» اسميت را کج‌فهمي و بدفهمي مي‌داند و استدلال مي‌کند که به عکس همه‌ي تفاسير پيشين، اتفاقا بسياري از نظريات اين اقتصاددان اسکاتلندي ضديت تمام و کمالي با سرمايه‌داري دارد. «آدام اسميت در پکن: تبارهاي قرن بيست و يکم» همه‌ي آن تعبيرها و نسبت‌هايي که به اسميت داده‌اند و قواعد بازار را هم‌چون جاذبه‌ي نيوتون فرمول‌بندي کرده‌اند، رد مي‌کند و با ادله‌هاي فراواني نشان مي‌دهد که اين فيلسوف اخلاق‌گرا حامي کارگران بود و جنبه‌هاي اجتماعي و زيستي و اخلاقي را مهم‌تر از همه‌ي قوانين و قواعد مي‌دانست و اين تقسيم کار و تخصصي شدن آن را که به نابودي زيست اخلاقي و معنوي کارگران منجر مي‌شود، تقبيح مي‌کرد. کتاب «آدام اسميت در پکن: تبارهاي قرن بيست و يکم» نوشته‌ي «جوواني اريگي» را براي گشودن دريچه‌هايي تازه ميان خيل نظريه‌هايي که دويست سال خوانش غالب اقتصاد جهان بوده‌اند، بايد خواند و در آن عميق شد.