واهمه‌هاي بي‌نام و نشان مجموعه نامه‌هايي است كه بهوميل هرابال (1914ـ1997) در خلال سال‌هاي 1989 تا 1991 براي ايپريل گيفورد (كه هرابال به زبان خودش او را دوينكا مي‌ناميد) نگاشته اما هرگز پست نكرده است. اين نوشته‌هاي گاهشمار تمامي رويدادهاي شاخص زندگي اوست كه اغلب اوقات از پشت پنجره كافه‌هايي كه پاتوقش بودند شاهدشان بوده است. هرابال، با همان روايت گرمي كه به شيوه جريان سيال ذهن بازگو مي‌شود و مشخصه سبك او شده، شرحي طنزآميز و گاه تكان‌دهنده از زندگي در پراگ تحت اشغال نازي‌ها، پراگ تحت سلطه كمونيسم و بعد وجد كوتاه‌مدت پس از انقلاب 1989 ارائه مي‌كند. تكه‌هايي هم از خاطرش از سفر به برتانيا و ايالات متحده آمريكا مي‌رود. واهمه‌هاي با نام و نشان تركيبي است خارق‌العاده از تاريخچه شخصي و تداعي‌هاي ذهني در نثري شاعرانه.