کانت به عنوان برجسته ترين «اسوه روشنگري اروپايي» مابعد الطبيعه را دشوارترين و گريز ناپذيرترين همه ي پژوهش هاي آدمي مي داند. او تمامي مراحل عمر فلسفه ورزي مسئولانه خود را صرف مشخص کردن توانايي هاي شناختي انسان و جلوگيري از گزافه گويي درباره سه موضوع نفس، جهان و خدانمود. کانت با ارزيابي دقيق سه قوه ي حس، فهم و عقل و جايگاه هريک از آن ها، تمامي مابعدالطبيعه سنتي و جزمي را به چالش کشيد. اما نقد فوق به معناي نفي مابعدالطبيعه نيست. براي کانت سنجش عقل نظري و نشان دادن مابعدالطبيعه ممکن و مابعدالطبيعه ناممکن مقدمه اي است تا ثابت کند که حوزه عقل عملي يگانه مرجع و محل تاسيس آن چيزي است که مابعدالطبيعه سنتي و جزمي قادر به اثبات آن نيست؛ يعني مابعدالطبيعه ي مابعدالطبيعه اين علمي اجتناب ناپذير است که بايد با طرحي بديع ساخته شود هرچند که ممکن است کساني براي مدتي در برابر آن مقاومت نمايند. کتاب حاضر مي کوشد تلاش مزبور را به صورتي منسجم شرح داده و در برخي از موارد با ارجاع به نظرات انديشمنداني نظير شوپنهاور و هايدگر و ... آن را نقد نمايد.