"چريک" خودزندگينامه‌اي است به قلم "مهدي ميرعبدالله ياني"، که قسمتي از خاطرات زندگي و مبارزات وي را در اواخر دهه‌ي چهل و اوايل دهه‌ي پنجاه به تصوير مي‌کشد. انقلاب بزرگ ما از نظر ماهيت پيروزي، انقلابي بي‌نظير بود. به عبارتي مي‌توان گفت که انقلابي به اين عظمت که با حضور مردم در خيابان‌ها و شهرها و روستاها شکل گرفت و در آن، همه‌ي مردم در برابر رژيم حاکم به پا خاستند، در تحولات دوره‌ي مذکور بي‌سابقه بود. همه انقلاب‌هاي قبلي در سراسر جهان، از جمله انقلاب‌هاي چپ‌گرا و مارکسيستي در آمريکاي لاتين، آفريقا، آسيا و...، ويژگي‌هاي متفاوتي از اين انقلاب داشتند. انقلاب ما از اين جهت متمايز از ديگران بود که توسط يک سازمان چريکي خاص به پيروزي نرسيد اما احزاب چريکي نيز در ايران وجود داشتند و در فواصل سال‌هاي 49 تا 54 به جنگيدن عليه رژيم حاکم ادامه مي‎دادند. هرچند که مبارزه در لباس يک "چريک"، از جهاتي بحث‌برانگيز است اما نمي‌توان نقش آنان را در انقلاب مردم ايران در سال 1357 ناديده گرفت. "مهدي ميرعبدالله ياني" در کتاب پيش‌رو با عنوان "چريک" بخشي از خاطراتش را از سال 49 تا 52 به تصوير کشيده است. سال‌هاي طوفاني که در آن اکثريت جوانان و نوجوانان روشنفکر و آزادي‌خواه در آرزوي سرنگوني استبداد با هر وسيله‌اي مبارزه مي‌کردند و گاهي هرچند در قالب اشتباه، اما تمام شجاعت خود را در ميدان مي‎گذاشتند. "چريک" نشان مي‌دهد که وقتي همه راه‌ها براي آزادي مسدود شد، دسته‌اي از روشنفکران ايراني به اين نتيجه رسيدند که براي از بين بردن تاريکي بايد از طريق نشريات، جوانان را از مبارزه‌ي ديگر کشورها نظير کوبا، ويتنام، الجزاير و فلسطين آگاه کرد و سپس سلاح به دستشان داد تا خودشان سرنوشت‌شان را از چنگ استبداد باز پس گيرند.