در عشق، خانقاه و خرابات فرق نيست؛ هر جا كه هست، پرتو روي حبيب هست. خانقاه كه در آن «اسرار و مستي نمي‌گنجد»، در برابر خرابات كه در آن «قدم به شرط ادب مي‌بايد نهاد»، به كار رفته است و ناساز با آن. حافظ، در بيت‌هاي زير نيز، اين دو را در برابر يكديگر نهاده است: ساقي بيار آبي از چشمه خرابات تا خرقه‌ها بشوييم از عجب خانقاهي. رطل گرانم ده، اي مريد خرابات! شادي شيخي كه خانقاه ندارد. اين دو ساز آشتي‌ناپذير، آنجا كه عشق گام در مي‌نهد و پرتو روي دوست مي‌تابد، به يكساني و سازواري با يكديگر مي‌رسند؛ زيرا دلشده در هر جاي باشد، با دلدار است: تو خانقاه و خرابات در ميانه مبين؛ خدا گواه كه هر جا كه هست، با اويم.