حالا همه نگاه‌ها به سمت من است. فكر مي‌كنم بگويم يونان. يونان را نديده‌ام، اما بايد جاي خوبي باشد براي مدينه فاضله بودن. مي‌گويم يونان و مي‌روم دنبال سقراط در كوچه پس كوچه‌هاي آتن تا برايم از اتوپيا بگويد. سقراط سفره دلش را باز مي‌كند و غرغركنان ميگويد: «به افلاطون گفته بودم كه دردل‌هايم را ننويس. حرف‌هاي من را ننويس پسر جان. گوشش بدهكار نبود. جوان بود و سرش باد داشت. نوشت و در آكادميا هم همان‌ها را تكرار كرد. جوانكي هم سر كلاس‌هايش مي‌نشست. هر روز مي‌آمد. شلوار خاكستري مي‌پوشيد و تي‌شرت يقه هفت. هيچ‌وقت موهايش را شانه نمي‌زد، اما هندسه خوب مي‌دانست. من نديده بودمش. افلاطون برايم گفت. اسمش ارسطو بود. همان جوانك رفت و همه جا را پر كرد از مدينه فاضله. بعد هم آن سر دنيا فارابي تار را زمين گذاشت و حرف‌هايش را ترجمه كرد. شيخ‌الرييس هم بي‌قرار شده بود كه كو؟ كجاست؟ اين مدينه فاضله را كجا بجوييم؟