هايدگر معتقد است انسان موجودي منحصربه‌فرد است که وجودش داراي خصلت گشودگي نسبت به هستي است. اما انسان‌ها از طرف ديگر ممکن است از هستي فاصله بگيرند، خويشتنِ واقعي‌شان را فراموش کنند و در نتيجه انسانيت خود را از خود سلب نمايند. به نظر هايدگر، اين وضعيت انسان‌هاي معاصر است که پرسش‌گريِ اصيل راجع به وجودشان را با پاسخ‌هاي ازپيش‌آماده‌اي که ايدئولوژي‌ها، رسانه‌هاي جمعي و فرهنگ تکنولوژيک مدرن براي آنها مي‌سازند، جايگزين کرده‌اند. در نتيجه، هايدگر تلاش مي‌کند تا براي مردان و زنان امروزي دوباره هستي را تبديل به يک مسئله ي کند. او با واگشايي سنت نيهيليستي فلسفه ي غرب که در آن هستي به محاق رفته است، درصدد گشودن افقي براي فهم هستي است. هايدگر با نگاهي به سرآغازِ پيشاسقراطيِ تفکرِ غربي، خواستار آن است تا در پرتو تجربه ي اوليه ي يوناني از هستي، راهي به سوي آن بگشايد. وي از اين طريق در انديشه عبور از نيهيليسم و تدارک آغازي نو است.