از زمان نخستين آتش‌سوزي سينما در تهران در شهريور 1288 تا آتش‌سوزي‌هاي گسترده سينماها در ماه‌هاي منتهي به انقلاب 1357 حدود هفتاد سال فاصله است. در اين فاصله سينماهاي بسياري طعمه حريق شدند كه اغلب به‌عنوان حوادثي كمابيش‌ ساده و معمولي تلقي مي‌شدند؛ اگرچه دست‌كم صاحبان سينماها را به خاك سياه مي‌نشاندند. با درگرفتن اعتصاب‌ها و تظاهرات بزرگ عمومي در روزهاي انقلاب، شعله خشم گروه‌هايي از مردم دامن سينماها را نيز گرفت و سوزاندن زنجيره‌اي تالارهاي سينما به دست كساني صورت ‌مي‌گرفت كه اغلب، تا چند صباحي پيش از آن، مشتري‌هاي همان سينماها بودند؛ اما در اين ميان سوزاندن «سينما ركس» آبادان، كه به كشته ‌شدن حدود چهارصد نفر منجر شد، و در نوع خود بي‌سابقه بود فاجعه‌اي ملي تلقي شد كه نه كارگزاران نظام سلطنتي و نه نيروهاي انقلابي هيچ‌كدام مسئوليت آن را به گردن نگرفتند. سوختن چهارصد انسان بي‌گناه جنايتي بود هول‌آور كه پس از گذشت چهار دهه پاره‌اي از جزييات آن هم‌چون رازي سر به مُهر باقي مانده است، و دهشتناك‌ترين حادثه سينماسوزي نه فقط در ايران بلكه در جهان محسوب مي‌شود.