اين کتاب به خوانش رابطه نظريه دلبستگي و نظريه‌هاي کلاسيک و معاصر روانکاوي مي‌پردازد. دلبستگي و روانکاوي همواره رابطه‌اي پرفرازونشيب داشته‌اند؛ از طرد اولية دلبستگي از سوي روانکاوان و «دشمني ديرينه‌اي» که پيتر فوناگي به آن اشاره مي‌کند تا به امروز که بيش از هر زماني به هم نزديک شده‌اند، هر دو نظريه تغييرات بسياري داشته‌اند. موريس ايگل، روانکاوي که به‌تدريج طي دوران تحصيلش با نظرية دلبستگي آشنا مي‌شود، در اين کتاب سعي دارد با مرور شواهد پژوهشي و تاريخچه دو نظريه، کاوش درخور‌ توجهي درمورد تفاوت‌ها و شباهت‌هايشان داشته باشد و به چالش‌هاي حل‌نشده ميان دو نظريه‌ در زمينه دلبستگي، سکسواليته و پرخاشگري پاسخ دهد. در پايان نيز با نگاهي نقادانه مي‌کوشد فرصتي را براي يکپارچگي و ادغام اين دو نظريه، به‌منزلة حوزه‌هايي تأثيرگذار که همواره مستقل از هم گسترش يافته‌اند، فراهم آورد.