گوشي را گذاشتم. اتاق ساكت بود، فقط از دور صداي غرش هواپيما مي‌آيد. خلبان‌ها درست از بالاي آپارتمانم پرواز مي‌كنند و به فرودگاه نزديك مي‌شوند. صداي وحشتناكي است. اما آدم بهش عادت مي‌كند. ديگر خوابم را آشفته نمي‌كند. دراز كشيدم و به صداي رفت و آمد جاده برونو ـ كه آن هم آشنا بود ـ گوش دادم. اما جاده براي آن وقت شب به شكلي نامتعارف شلوغ بود. چشم‌هايم را باز كردم. چراغ زرد خيابان در ابري از مه شبانه همچنان آرام از بيرون پنجره نور مي‌تاباند.