... صداي كنسرتويي به ياد يك فرشته، خفيف و پنهاني از بلندگو به گوش مي‌رسيد. خاطره موسيقي، بيشتر از خود موسيقي، تداعي مي‌شد. كريس مراقب بود تا صدا در اتاق زير شيرواني‌اش زياد نشود، چون در اين خانه بزرگ چوبي كه در كوهستان ساخته شده بود، صداها از اتاقي به اتاق ديگر مي‌رفت؛ دوست نداشت يكي از نوجواناني كه از آن‌ها در ويلاي سقراط مراقبت مي‌شد، بيايد و به او پرخاش كند و از علاقه‌هايش ايراد بگيرد. نه اين‌كه خجالت بكشد، بلكه به اين دليل كه اين اثر متعلق به زندگي خصوصي‌اش بود و در آن با هيچ‌كس سهيم نمي‌شد...