«قصه‌گويي در ايران سابقه‌اي بسيار تاريخي دارد. ايرانيان از ديرباز براي تعليم و تربيت كودكان و به منظور انتقال مفاهيم تاريخي، اجتماعي، ديني، اخلاقي،... از قصه‌گويي به عنوان يك ابزار قدرتمند استفاده كرده‌اند. طرح مطالب به صورت قصه و نقل شفاهي آن‌چنان در فلات ايران ريشه و اهميت داشته كه تا امروز نقش پررنگ خود را در منطقه حفظ كرده است... با وجودي كه شناخت اين انواع ادبي بسيار مهم بوده و تعريف علمي از آن‌ها مي‌توانسته سهمي به سزا در معرفي اين آثار به جهان داشته باشد، اما در مقايسه با انواع ادبيات كتبي مورد دقت و بررسي وافي قرار نگرفته است. در اين كتاب پژوهش‌گر مي‌كوشد 3 گونه از گونه‌ها با ژانرهاي ادب شفاهي ايرانيان را كه نقش بزرگ در آفرينش ادبيات كودك در جهان داشته‌اند طبقه‌بندي كرده،تعريفي جامع از هر يك ارائه دهد. علاوه بر آن يك نظريه را به اثبات برساند كه ايران خاستگاه بسياري از ترانه‌ها، متل‌ها و افسانه‌هايي است كه امروز در سراسر جهان موجودند و زنان ايران، به شهادت مفاد مطالب، بزرگ‌ترين نقش را در آفرينش اين 3 ژانر بازي كرده‌اند.»