گوته يک قديس آسماني نيست اما بي‌ترديد يک برگزيده زميني‌ست تا با نبوغ زبده خود، اشارتي به نام متبرک آسماني باشد. او در گستري دلنواز ادبياتي که به زبان آلماني آفريد حتي يک لحظه از جستن حقيقت در پس طبيعت که محضر خدا باشد بازنماند. گوته در اينجا در مسند فرزانگي پيرانه جان والايي که اسوه هنر و حکمت ناب غرب است براي مدت حدود ده سال سرسلسله هاي راستين و مشترک هنر، زندگي، طبيعت و علم را براي جوان صافدلي که اکر مان باشد روشن مي کند و دانش را از سطح صرف متعين طبيعت اشياء و هستي به معارج حقيقت فرازميني متصل مي‌سازد تا جريان معنوي را به کنجکاوي در کشف انتظام قوانين طبيعي بپيوندد. اينجا در اغتنام ستودني قلم کوشايي که اين کتاب را در قالب چنان نگارهاي سترگ از تطور عقل به ظهور رسانده که نيم تاب تاييد غيبي دل‌ها بر آن پرتو مي‌افکند، يقين استوار کلام نيچه : " اين بزرگترين کتاب ما آلمان‌هاست " را همنوازانه به بصيرت لطيف کلام کافکا مي‌پيوندد: گوته تقريبا تمامي آنچه را ما نياز به دانستن داريم بازگفته است."