نمي‌توانم جور ديگري، جز به قاموس وانمايي، از اين عمل صحبت كنم: به ساقي بورخسي، يعني بازسازي تمدني از دست رفته از لابه‌لاي آوار يك كتاب‌خانه. بايد تصديق كنم كه به ندرت پرسش از صحت جامعه‌شناختي كارهايم برايم مسئله برانگيز مي‌شود؛ معتقدم كه به اين پرسش به اين سادگي‌ها نمي‌توان پاسخ داد. بايد فرد خود را مسافري خيالي بينگارد، مسافري كه مواجه‌اش با اين نوشته‌ها چنان بوده كه گويي اين‌ها نسخه‌هاي خطي گمشده‌اي‌اند كه بايد تيمارشان كرد؛ مسافري كه در نهايت كوشيده تا جامعه‌اي را اين نوشته ها از آن سخن گفته‌اند بازسازي كند.