مقصود فراستخواه که پيش از اين در کتاب «تاريخ هشتادساله» به موضوع و مسأله دانشگاه و دانشگاهيان پرداخته بود در اين کتاب دوباره طي چهارده فصل به کنکاش در اين زمينه مي‌پردازد، چرا که معتقد است بدون فهم سوانح دانشگاه درايران و بدون تحليل دقيق مسائل آموزش عالي در اين سرزمين نمي‌توانيم توضيح رضايت بخشي از بسياري از روندهاي کنوني جامعه ايراني و احتمالات آتي آن بدهيم. دکتر فراستخواه در زمينه گاه و بي‌گاهي دانشگاه که يکي از مقوله‌هاي مورد بحث وي در اين کتاب است، مي‌گويد: گاه و بي‌گاه شدن دانشگاه را براي بار نخست زماني متوجه شدم که بحث ماکس وبر را در «علم به مثابه حرفه» در دانشگاه مونيخ مي‌خواندم. او آنجا به دانشگاه‌هاي آلمان هشدار مي‌دهد که با تصادفي شدن کار دانشگاه (يعني همين گاه و بي‌گاهي) خطر بزرگي در کمين آنهاست. او مي‌گويد دانشگاه قواعدي دارد و نبايد انتصاب‌ها و ارتقا در آن الابختگي باشد. يا يک مقامي چيزي بگويد و دانشگاه آلماني اين سو، آن سو بشود. متنفذي در کار باشد و بر اثر آن کسي به‌طور شانسي هيأت علمي بشود. يا برعکس فردي شايسته نتواند وارد دانشگاه شود.... نويسنده با شرحي از تاريخ وتبار و سرشت نهادين دانشگاه وتحولات آن مي‌کوشد توضيح دهد که دانشگاه براي خود عالمي است و کليتي است که منطق نهادينه و فلسفه خاص خود را دارد.