کمديا دلّ/ آرته از حدود ميانه سده شانزدهم پا گرفت، و موفقيت آن در اروپا و به ويژه فرانسه و ايتاليا، کشور خاست‌گاه‌اش، تقريبأ تا نيمه دوم سده‌ي هجدهم پاي‌دار ماند. اين قالب اصيل هنر تماشا هنگامي دلّ/ آرته نام گرفت که بازيگران حرفه‌اي تصميم گرفتند با تشکيل گروه‌هاي نمايشي ثابت به درباري‌ها و ديگر کساني که از سر تفنن نمايش بازي مي‌کردند نشان بدهند هنر نمايش يعني چه. قالب هنري آن‌ها در ابتدا کمديا ايمپروويزا (کمدي بداهه) و يا کمديا آ سجّتو (کمدي از نظر موضوع) نام گرفت، بعد کمديا آ براچّا (کمدي در آستين) خوانده شد، چون کمدي بازهاي آن بر مبناي يک شناريو يا کانوواچّو (به معني «بوم نقاشي») شوخي‌هاي بداهه را به اصطلاح از آستين شان درمي‌آوردند؛ بعدها به آن «کمدي صورتک‌ها» هم گفتند، چون بيش تر شخصيت‌هاي آن با صورتک بر صحنه ظاهر مي‌شدند و با اين کار تيپ ثابت (ماسکرا) مي‌آفريدند. اما سرانجام اين گونه يا ژانر هنري به «کمدي ايتاليايي» (يا همان کمدي) معروف شد. چون تقريبا سراپا به دست کمدي بازهاي ايتاليايي آفريده شده و تکامل يافته بود.