گر: راست مي‌گن كه زنده توي نوره. آرام: اشباح از نور فرار مي‌كنن... تو به سمت نور پريدي. يا پروانه هستي، يا اين كه وانمود مي‌كني پروانه‌اي. گر: مهم درون منه و درونم پر از پروانه‌ست. شبح هم كه مي‌گم، توي تاريكي شبح هستم، وگرنه توي روشنايي شاعرم. حيف كه فسفر پوستم كم شده... شگفت‌‌انگيزه وقتي كه پوستت توي روشنايي نور مي‌ده. آرام: حالا شكارچي هستي؟ پروانه‌اي؟ شاعر يا شبح؟ گر: شكارچي‌ام... شبح شكارچي‌ام، شاعر شكارچي‌ام، پروانه شكارچي‌ام.