خيلي‌ها به غلط فکر مي‌کنند که نويسنده و ويراستار مثل کارد و پنيرند، يا دشمن يکديگرند. اين فکر خيلي احمقانه است. هيچ ويراستاري حق ندارد روي کتابي کار کند که دوستش ندارد، چون وظيفه‌ ويراستار اين است که نوشته‌ خوبي را از آن‌چه هست بهتر کند. کسي که بخواهد کتابي را به چيزي تبديل کند که نيست، محکوم به شکست است. ... هر کاري را از راه‌هاي مختلفي مي‌توان انجام داد، ويراستار تا حدي به‌طور غريزي مجبور مي‌شود نه‌تنها به نوشته‌ مولف بلکه به خلق‌وخوي او هم توجه داشته باشد. ممکن است اين کار براي بعضي از ويراستارها سخت باشد، ولي براي من هيچ‌وقت سخت نبوده است، شايد به اين دليل که من دوست دارم ديگران را راضي کنم. مثلا من و جو هلر هرگز برخورد بدي با هم نداشته‌ايم چون که او آدم کاملا بي‌طرفي است. وقتي دوتايي يکي از دست‌نويس‌هاي او را ويرايش مي‌کنيم هر دو چنان رفتار مي‌کنيم که انگار دو نفر جراحيم و داريم بدني را روي ميز تشريح مي‌کنيم. آن را مي‌شکافيم، بخش‌هاي ناسالم را جراحي مي‌کنيم و دوباره آن را بخيه مي‌زنيم.