ماموت، ميراثي است که بهروز فردوس بر اين کره‌ي خاکي به يادگار گذاشته است. همان نامي که به احتمال بسيار زياد، لااقل يک بار ماشين‌هاي حمل مواد غذايي و يا تريلرهاي آن را در کوچه و خيابان‌هاي ايران يا جاده‌هاي کشور ديده‌ايد. اين خود زندگي‌نامه روايت اوست از دنياهايي که با آن‌ها برخورد کرد، شناخت، خلق کرد، از آن‌ها عبور کرد و به جا گذاشت. شباهت‌هايي ميان روايت‌هاي زيسته‌ي او با روايت‌هاي هم‌نسلانش که مي‌شناسيد يا از آنها خوانده‌ايد خواهيد يافت. اما نکات افتراق ريز و درشت فراواني که تکينگي بهروز فردوس را شکل مي‌دهند، همان‌هايي هستند که اين زندگي‌نامه‌ي خودنوشت را در ذهن شما ماندگار و تأثيرگذار خواهند کرد. اين کتاب، روايت پيکار مستمر او با مرگ و تمامي مشکلات ديگري است که در برابر عظمت مرگ برايش هيچ بودند، چنان که توانست زندگي را که به قول خودش ارزش زيستن دارد، با شور و تواني پيش ببرد که روزي پس از هشتاد سال بنويسد: «ادعاي من به شيرين‌کامي در زندگي، صرفا به پشتوانه‌ي دارايي مادي‌ام نيست.»