... من ترانه خويش را مي‌خوانم. شعر مي‌گويم و. هر صبح. چشم‌هايم را. به جهاني مشترك. كه همه ما را در خود جاي داده است. باز مي‌كنم. چشم‌ها را مي‌گشايم به اشتياق تماشا. اما تنها يكي. نگاهم را مي‌بيند. به آغوش مي‌كشد و. به دورها مي‌برد و. مي‌گريزد با آن...