رساله حاضر تلاش دارد به شكلي انضمامي سرچشمه فضاي عمومي انديشه در دوره قاجار و تاثير اين انديشه بر ساختار فكري مشروطه ايران را واكاوي كند. در اين چارچوب (سرحد امكان) مشروطه ايران و تحليل تمهيدي آن كه با استوار داشتن تحديد مفهومي مشروطه با (امكان مزبور) انجام شد، تبيين شده و همچنين به بدايي‌ترين شكل ممكن، امكان يا امتناع انتقال آگاهي از موقعيت و وضعيت دنياي جديد بر اساس آن مفاهيم تحليل شده است.